Σύνδρομο νυχτερινής υπερφαγίας

σύνδρομο νυχτερινής υπερφαγίας

Η ΛΑΧΤΑΡΑ ΤΩΝ ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΩΝ

Το σύνδρομο της νυχτερινής διατροφής, όπως έχει περιγραφεί από τον Αμερικανό ψυχίατρο Άλμπερτ Στάνκαντ (Albert Stankand) το 1955 με την ονομασία «Night Eating Syndrome», συνίσταται σε μία επιτακτική ανάγκη για φαγητό κατά την διάρκεια της νύχτας. Το άτομο ξυπνά τακτικά στην μέση της νύχτας και δεν μπορεί να ξανακοιμηθεί παρά μόνο αφού καταναλώσει ένα πλούσιο γεύμα, το οποίο συχνά καταπίνει μισοκοιμισμένο. Το επόμενο πρωί δεν του μένει παρά μια ακαθόριστη ανάμνηση των όσων έχει καταναλώσει κατά την διάρκεια του επεισοδίου.

Η «Λαχτάρα των Υδρογονανθράκων» έχει περιγραφεί από τους R. και J. Wurtman, το 1981. Σύμφωνα με αυτούς, ανήσυχα και αγχώδη άτομα καταλαμβάνονται τακτικά από «μεγάλες πείνες», όπως αποκαλείται αλλιώς η «Λαχτάρα για Υδρογονάνθρακες», από επιθυμία αποκλειστικά για σακχαρώδεις τροφές, οι οποίες είναι και οι μόνες που θα μπορούσαν να τα ηρεμήσουν. Αυτές οι «μεγάλες πείνες» μοιάζουν με τοξικομανία και φαίνεται ότι εξαρτώνται από τον παρακάτω μηχανισμό: η σακχαρόζη που λαμβάνεται οδηγεί σε αύξηση της σεροτονίνης. Στην πραγματικότητα, συμπληρωματικές μελέτες απέδειξαν ότι οι βουλιμικοί και άλλοι ανεξέλεγκτοι υπερφάγοι πολύ σπάνια αποζητούν αποκλειστικά σάκχαρα. Στην περίπτωση τόσο των παχύσαρκων υπερφάγων όσο και των βουλιμικών με φυσιολογικό βάρος, καταναλώνονται αναλογικά περισσότερο λίπη από ότι σάκχαρα.

Οι «μεγάλες πείνες» για σάκχαρα χαρακτηρίζονται επίσης από εποχική κατάθλιψη, η οποία εκδηλώνεται σε καταθλιπτικές καταστάσεις που αρχίζουν τακτικά το φθινόπωρο και εξαφανίζονται την άνοιξη. Τα συμπτώματα είναι επιβράδυνση των ψυχικών λειτουργιών, κόπωση, υπνηλία, σακχαρώδεις «μεγάλες πείνες» και αύξηση βάρους.

Η ΣΟΚΟΛΑΤΟΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΟ ΧΑΟΣ

Η σοκολατομανία πλήττει συχνά αθλητικούς τύπους, άτομα που έχουν ως άξονα την επαγγελματική τους ζωή, λίγο ως πολύ κοινωνικά, με τάση να εσωτερικοποιούν τις συγκρούσεις. Ο σοκολατομανής ενδίδει ιδιαίτερα σε καταστάσεις άγχους ή εσωτερικής σύγκρουσης. Και εδώ ακόμα, οι ερευνητές επικαλούνται για αυτήν την επιθυμία την επίδραση της ζάχαρης στο ποσοστό της εγκεφαλικής σεροτονίνης αλλά και την παρουσία της φαινυλεθυλαμίνης, που προαναγγέλλει τη σεροτονίνη ή τα ευεργετικά αποτελέσματα του μαγνησίου, το οποίο περιέχει η σοκολάτα σε άφθονη ποσότητα.

Η διατροφή του «τσιμπολογήματος», που ονομάζεται «διατροφικό χάος» ή «διατροφική αναρχία», συνίσταται σε μερική ή ολική παραίτηση από τα γεύματα παρουσία κόσμου, τα οποία αντικαθίστανται από διατροφικές λήψεις σε μικρές ποσότητες και σε άτακτα χρονικά διαστήματα. Τα μαγειρευμένα φαγητά συνήθως αντικαθίστανται από άλλα τρόφιμα που μπορούν να καταναλωθούν χωρίς καθόλου προετοιμασία. Το άτομο δεν τρώει πια καθισμένο στο τραπέζι με μαχαιροπίρουνα, αλλά με τα χέρια, στα πιο παράξενα μέρη, όρθιο, κάποτε περπατώντας, ή και ακόμα ξαπλωμένο. Αυτός ο τύπος διατροφής έχει ως συνέπεια ενίοτε αφύσικο βάρος. Είναι χαρακτηριστικό τόσο των ανορεξικών όσο και κάποιων παχύσαρκων ή ακόμα και ατόμων με φυσιολογικό βάρος. Εδώ, δεν αναφερόμαστε σε κάποια ψυχοπαθολογική διαταραχή, αλλά σε ένα αποτέλεσμα του πολιτισμού – την μοναξιά και την εσωστρέφεια στον δυτικό κόσμο – ή ακόμα σε  μια επιστροφή στον διατροφικό τυχοδιωκτισμό, που είναι αρχαϊκός τρόπος διατροφής.[1]

 

Βιβλιογραφία

  • Fairburn Christopher, (2005). Βουλιμία «Ξανά κερδίστε τον έλεγχο», εκδόσεις Πατάκη.